viernes, 19 de noviembre de 2010

Fin

Todo acabó...
Hasta nunca digo hoy
a aquella vida de bohemio que llevo,
hasta nunca música,
dibujo y literatura;
que en paz descansa tanto talento,
desperdiciado por cierto.

Muerte a mis ideales,
muerte al neoidealismo,
hoy sobre todo,
queda realidad.

Cruel y pérfida, realidad.
Y caminaremos juntos mucho más tiempo,
por el ruinoso sendero de nuestras vidas
y el gran suspiro de amor

6 comentarios:

Anónimo dijo...

Erz un imbecil
xK vaz a djaR d hacR Zto?
Ya no Me kNTaras mas Panda mi?
Ni nunK zCrIBIraz Algun poemA panda mi?
k CruEl REalidad? nO erz muy feLz ConmiOo KoMo dICs?
Ya Ze k PazaRon KozAZ k NO kizE aCeptAR
PEeO Io t AmO
y Ya BasTA d gUArdaR TodoO EZo
DigAMOz LO k sEntiMOZz
pORFa BUskme Y wLVe
y nO djz d Hacr TUz KoziTaz K zOn Bn LiNDZ y SaeZ k LaZZ aMo

TrzTzA dijo...

NoW?

Anónimo dijo...

Que estúpido, está bien que sucedan cosas de las cuales uno se puede deprimir demasiado pero no hay por que mandar todo al vacío; claro que no todos somos iguales.

BRYAN dijo...

A VECES ME PREGUNTO POR QUE LA GENTE COMENTA MIERDA! PFFF! Y TAMBIEN ME PREGUNTO CUANDO OSTIAS HIZE ESTA ENTRADA! :B

Br¥aN dijo...

DIOS! NO RECUERDO HABER ESCRITO EL COMENTARIO DE ARRIBA! XD ni haber escrito esta entrada. Dejare los excesos.

Plantita dijo...

yo tmb alguna vez me senti kmO tu...:)
estaba tan deprimida k kise mandar tOo a la m..
no qeria naaa..qeria tirar tOo a la basura...
pero las depresiones sOn parte d esO...nos ayudan a ver cuanto valoramOz lo k acemos...y aunk nuestra depresion sea la mas dolorosa del mundo...no podemos dejar nuestros sueños... yo no pude djar d escribir, aunk mas d mil veces renuncie...
xvr tus escritos

Publicar un comentario